İlginç Bir Sahil Sohbeti

Deniz kenarında gölgede oturup uçan kuşları seyrederken, çocuk sesleri içerisinde yanda oturan kadın grubuna kulak misafiri oldum. Çocuklarının gelecekleri konusunda hummalı bir sohbet içerinde kehanetlerde bulunuyorlardı. Şu kursa gidiyor, şu aktiviteye devam ediyor, haftanın bilmem kaç günü şu çalışmalara katılıyor. Şu yaşta şuna gidecek, bu dönemde şunu yapacak, şu okula hazırlanacak gibi daha bir sürü ayrıntıyı 1 saat içinde planlayıp karara bağladılar. 

Kulaklarımı uzatarak dinlerken bu sohbeti, kendi çocuklarımın hayatını aynı bu sohbetteki gibi şekillendirmek konusunda kendimi ve kendi tutumumu kadınlarla kıyaslamadan edemedim. 

Plaja göre ağır kaçan bir konu olmasına rağmen bizim aile olarak felsefemizi gözden geçirdim. 

Benim duyduğum bir kaç bakış açısı var: biri hayat bir yarış ve bu yarışta  çocukları her alanda donanımlı hale getirmek ve küçük yaştan itibaren bu yoğun, koşturmacalı yaşama hazırlamak. 

 Diğeri ise, çocuk kendi hızı, yapısı içinde, yaşının özelliklerini yaşayarak daha doğal yaşam içinde kendi yolunu bulması yönünde. 

Tabi bu bakış açıları gibi pek çok bakış açısı ve dolayısıyla şekillenen tutumlar var, olacaktır da. 

Biz çok hırslı anne babalar değiliz. (Eğer bu hırs ise) Çocuklarımız için çocuklarımızla beraber planladıklarımız var. Mutlu olarak yapacakları şeylerin içinde olmaları bizim için önemli. Gelecekte neyi yapmak onları mutlu edecekse onu yapsın düşüncesi ile hareket eden ebevenyler olmak ve ayrıca yapmak istedikleri konusunda çocuklarımızı merkeze almak önemli bir kriter. Bununla beraber çocukluklarını yaşamaları, dilleri çıkana kadar oyun oynamaları ancak sorumluluk zamanı sorumluluklarını ellerinden gelen en iyi şekilde yapmaları üzerine kurulu bir tutum sergilemeye çalışıyoruz. 

Bir felsefeleri olsun, yaşamı deneyimlesinler, sokakta yaşayarak öğrensinler, gezsinler, okusunlar, görsünler istiyoruz. Günü gelince kendileri için en iyisi neyse bulabileceklerine inanıyoruz. 

Hafta sonlarını doldurmadan, ajandalamadan daha doğal yaşayıp kendilerini geliştirebilecekleri, onların istedikleri aktivitelere katmaya özen gösterirken, duyduklarım beni biraz karıştırdı ve böyle mi olmalı diye kendi kendime sorarken aklımdakileri yazıya döktüm. 

Konuşanlardan biri, "aaaaa! benim çocuğum geri mi kalacak? " diye sorarken, tabi ki bir çocuk kendisi için en iyisinin ne olduğuna tam anlamıyla karar veremez ama bu kadar da kendinin dahil olmadığı, kendinden uzak bir planlamayı da hak ediyor mu ? diye düşündüm. 

Çocuklarımız gelecek yılların bu yoğun temposunda nereye varır bilemiyorum ancak anne babaları olarak mutlu olmaları, anı yaşamaları ve yavaş yavaş, koşmadan, anın tadını çıkarırken öğrenmeleri konusunda kararlıyız.  Onların yaşlarını yaşadıkça yollarını bulacaklarına inanıyoruz. Bu konuda sonuna kadar desteğimiz onlarla. Onlara yapacağımız en büyük yatırımın yaşam deneyimlerine katkı sağlamak olacağını düşünüyoruz her anne baba gibi. Belki de aynı amacı paylaştığımız anne babalardan farkımız, seçtiğimiz yol....

Bu yolda doğru yanlış var mı bilmiyorum ancak bir çocuğun istek ve ihtiyaçlarını temel almanın önemli olduğunu biliyorum. 

 Peki siz ne dersiniz?