Ay Gibi Büyük Bir Gülümseme

Bir okulun özel eğitim alt sınıfında eğitim gören öğrencilerin ve onlarla birlikte olan öğretmenlerinin hikayesini anlatıyor. 

Hepimiz biliyoruz ki farklılıkları olan çocuklarla çalışmak ya da yaşamak çok kolay değildir. Ortalamaya ayak uyduramayan bireyin-durumu ne olursa olsun- toplum dışında kaldığı bir yapı içerisinde, standartlara uydurma çabası, uymuyorsa da toplum dışına itilmesi kaçınılmazdır. 

Farklılığı ne olursa olsun birşeyleri yapabileceklerine inanan, sınırlarını geliştirmek için değişik yollar deneyen, en önemlisi farklılığı olan öğrenci ya da kişilerle olmaktan keyif alan bir öğretmen modeli karşımıza çıkıyor filmde. Vurgu yaptığı nokta çok önemli, hayalgücü..... 

Farklılığı ne olursa olsun kişiyi geliştiren şeyin hayal etmesi, hayalgücünü geliştirmesi üzerine odaklanarak, öğrencilerine bir hayal üzerinden farklı kapılar açılmasına imkan sağlıyor. Öğrencilerini bir arada birşeyler yapabileceklerine inandırıyor ve birbirinden farklı durum ve özellikte olan bu çocukları bir takım haline getiriyor. 

Son dönemde baktığımda bu tür öğretmenler filmlerde mi kaldı diye düşünüyorum. Çünkü öğretmenliğin yapısı da, öğrenciye bakış açısı da ya da başarının tarifi de yörüngeden saptı düşüncesindeyim. Sınıflarımıza baktığımızda, öğretmenler de farklı olanı pek istemiyor, öğrenciler de. Sınıflar toplumun küçük bir kesiti ise toplum içinde de böyle değil mi? Peki neden? 

Öğretmen,  çocukların meziyetlerini görüp ön plana çıkarması için yol gösteren bir fenomen olmalı. Ama bunun içinde farklı bir kültür ya da toplum yapısının olması gerekir değil mi? Aslında herkes birbirinden farklı ama bir araya gelecek cesaretimiz yok sanırım ya da ne yapacağımızı bilmiyoruz ve korkuyoruz.  Mu? 

2012 yapımı bu filmin gereken değeri görmediğini düşündüm seyrettiğimde. Gerçek bir hikayeden uyarlanmış. Bilmiyorum, etkileneceğinizi düşündüğüm bir film.